Vandaag onze laatste ochtend in Amerika, en het is alweer gedaan. De tijd is voorbij gevlogen.
Om 18u vertrekt onze vlucht naar Madrid, deze keer met Iberia. Oorspronkelijk hadden we een vlucht met British Airways geboekt met een tussenstop in Heathrow, maar die vlucht werd net voor ons vertrek gecanceld. De volgende vlucht met BA zou 9 uur later vertrekken. Dat zagen wij niet zitten, en we hebben dus een alternatieve vlucht geboekt via Madrid, maar met Iberia. Probleem is nu dat zij onze stoelen al toegewezen hebben en we verspreid zitten over het vliegtuig. Voor een nachtvlucht van 11u30 is dit allesbehalve aangenaam. We proberen drie telefoontjes naar Iberia, maar dat levert niets op, behalve een hoop tijdsverlies. Ze zeggen dat we het maar moeten uitvechten met BA. Maar BA kan de stoelen van Iberia niet regelen. Van het kastje naar de muur dus. We zullen dan wel ter plaatse iets proberen te regelen aan de balie.
We maken de valiezen klaar en eten onze laatste resten op als ontbijt. Om 14u30 moeten we de huurwagen inleveren op de luchthaven. We mogen hier op de parking van het hotel blijven staan tot 11u. Dus hebben we nog even de tijd om nog eens rond te wandelen in China Town om souveniertjes te kopen. Mijn Nikon fototoestel neem ik niet meer mee de stad in. De foto’s van de laatste 2 dagen in San Francisco zijn dus genomen met mijn Iphone.
Het is een aangenaam, zonnig weertje, en we vinden het hier een leuke buurt om rond te lopen en in de winkeltjes te kijken. Ze verkopen hier alles wat je maar kan bedenken van voeding. Het ziet er niet allemaal even smakelijk uit, vind ik persoonlijk dan. Het valt op dat wij hier als enige zonder mondmaskers rondlopen. Is hier een uitbraak van corona, of zijn die Chinezen allemaal zo voorzichtig?
Daarna rijden we nog eens langs enkele bezienswaardigheden die we de vorige keer al gezien hebben, maar toch nog eens willen bezichtigen omdat ze gewoon leuk zijn. En we vinden het ook wel plezant om door de heuvelachtige straten van downtown te rijden. Dat kunnen we thuis niet doen.
Eerst en vooral rijden we door Lombardstreet, de meest bochtige straat ter wereld. De straat is slechts één huizenblok lang, maar telt acht scherpe haarspeldbochten. Vorige keer waren we er met een camper en konden we die straat dus niet rijden.
Daarna rijden we naar de Painted Ladies, een rij van prachtige kleurrijke Victoriaanse huizen. In Amerika spreekt men van Painted Ladies wanneer huizen in Victoriaanse en Edwardiaanse stijl in drie of meer kleuren geverfd zijn. Waarom de Painted Ladies zo bekend zijn geworden heeft alles te maken met de bekende tv-serie Full House, die eind jaren ’80 op televisie kwam. De huizen kwamen namelijk in beeld tijdens de openingsscène van het televisieprogramma. Ondertussen hebben ze hier een plein aangelegd, vorige keer was dit er nog niet. De dames worden hier druk gefotografeerd.
Ook gaan we nog eens een kijkje nemen bij de indrukwekkende Bay Bridge, eigenlijk minstens even indrukwekkend als de Golden Gate Bridge. Het is een grote brug over de baai van San Francisco die de stad verbindt met Oakland. Het verkeer over de brug gaat over twee niveaus: het bovenste dek is voor het verkeer naar San Francisco, het onderste voor verkeer naar Oakland.
Nu rijden we terug naar Fisherman’s Wharf. Het is nog te vroeg om de auto in te leveren, we moeten nog te lang op de luchthaven wachten en we willen er alles uithalen tot het allerlaatste moment. Dus parkeren we de auto op een ondergrondse publieke parking aan Fisherman’s Wharf. We vragen aan de medewerkers om onze auto een beetje in het oog te houden, hij is immers volgeladen met bagage. Ze zeggen dat we ons geen zorgen hoeven te maken. We geven de gast een tip en we krijgen een parkeerplaats vlak naast de uitkijkpost.
Ondertussen gaan we nog eens naar de zeeleeuwen kijken en kuieren we er nog wat gezellig rond. Het is hier warmer dan gisteren. Er is een show bezig, maar daar hebben we geen tijd voor. We gaan er nog iets eten en daarna is het écht tijd om te vertrekken richting luchthaven.
Het inleveren van de auto bij Budget verloopt vlot. Er zelfs niemand die controleert of we enige schade opgelopen hebben (wat overigens het geval niet is). Gewoon achterlaten en wegwezen.
We nemen vandaar de Airtrain naar de Terminal voor International Flights. Ook de check-in verloopt een stuk vlotter dan tijdens de heenreis. Niet de chaos van Brussel dus. We vragen aan de baliemedewerker of we stoelen naast elkaar kunnen krijgen. Ze regelt voor mij en de meisjes drie stoelen naast elkaar, maar Fabrice moet maar in het vliegtuig een wissel proberen te regelen met de passagier naast ons.
De rest van de controles verloopt vlot en we vertrekken uiteindelijk met een half uur vertraging. Ook de wissel met de passagier naast ons verloopt vlot. Die is trouwens erg bereidwillig, want naast Fabrice zat er niemand, dus heeft hij twee stoelen.
We vliegen met een Airbus A330. Het toestel ziet er oud en klein uit in vergelijking met de 787 dreamliner van BA tijdens de heenreis. Wat een verschil. Krappe beenruimte, het voelt hier claustrofobisch aan. We hebben ook de irritantste plekken van het vliegtuig gekregen. We zitten vlak naast de WC’s waar er constant een rij wachtende mensen aan onze zetel hangt. Ook is er veel lawaai van het toilet dat voortdurend doorgespoeld wordt, en door deuren die open en dicht slaan. De service is allesbehalve, de stewards spreken zelfs geen Engels, en we moeten op de koop toe de ganse vlucht onze mondmaskers ophouden. En daar bovenop worden we regelmatig door elkaar geschud, alsof we elk moment kunnen neerstorten. Om nog maar te zwijgen over de koude die we gans de nacht geleden hebben, ondanks onze fleeces. Dit was de meest onaangename vlucht die we ooit gehad hebben. Maar goed, alles is beter dan 9 uur wachttijd op Heathrow. Nu willen we rap thuis zijn.
De volgende dag, om 13u30 plaatselijke tijd landen we in Madrid, blij dat we eindelijk uit dat krakkemikkig ding zijn. We nemen opnieuw een airtrain naar de Terminal, gaan vlot door de security en wachten er op onze vlucht naar Brussel die om 16u30 opstijgt.
Opnieuw een oud toestel met een service die te wensen overlaat. We krijgen zelfs niets om te eten of te drinken, tenzij je iets betalend bestelt. Voor ons geen Iberia meer in de toekomst.
Om 19u landen we eindelijk in Brussel. Nu nog wachten op de bagage, de auto halen en tegen 20u kunnen we huiswaarts rijden. Een uurtje later komen we aan in Wevelgem, maar aangezien we niets op het vliegtuig gekregen hebben, gaan we eerst nog rap een pita halen. Chinees, pizza en frieten hebben we al genoeg gegeten. Vanaf morgen weer normale kost 🙂
Thuisgekomen, worden we verwelkomd door Mio, onze poes, die enorm enthousiast is om ons terug te zien na 4 lange weken 🙂
Noordwesten USA 2022 